Ten obraz jest największy w cyklu, a umieszczony był pierwotnie nad drzwiami do klasztoru. Obecnie znajduje się w szczycie ławki w nawie kościoła. Jest to jedyne przedstawienie bez podpisu.

Kompozycja sceny jest symetryczna i statyczna, co stwarza wrażenie spokoju i wyciszenia. Klęczące po obu stronach krzyża śś. Brygida i Katarzyna z pogodnym uśmiechem spoglądają na krzyż, a w rękach trzymają kwiaty. Adoracja rozgrywa się w ogrodzie, który w obrazie ujęty został w nieporadnej perspektywie. Pomijając nasuwające się spostrzeżenie o braku umiejętności malarza, można zauważyć, że tym sposobem podkreślił on przymioty ogrodu, jego zamknięcie - niewielki ogród opasuje żywopłot, jedność i wyłączenie z otoczenia. W takiej perspektywie nic nie zasłania drugiego planu, wszystko jest ułożone w porządku, wrażenie to wzmacnia geometryczny układ grządek. A poza tym - i co jest tu najistotniejsze - w ten sposób wyraźnie podkreślono, że ogród jest założony na planie kwadratu. Kwadrat był symbolem uporządkowania w chaosie. W ogrodzie daje się zauważyć również koło, które tworzy grządka, w jej centralnym punkcie został umieszczony krzyż. Koło przez okrągły kształt jest formą najdoskonalszą: nie ma początku ani końca. Bóg porównywany był do koła. Koło jest też obrazowym znakiem udziału w chwale, dlatego otaczano nimbami osoby święte. Sś. Brygida i Katarzyna klęczą na rabatach kwiatowych, ale jeżeli się przyjrzeć im dokładniej, to okazuje się, że za pomocą owej nieporadnej perspektywy malarz zdołał otoczyć kołem te dwie postacie. Artysta w ten sposób ukazał ideę ich obecności zarówno w rzeczywistości rajskiej, gdzie przebywają po śmierci, ale też i ziemskiej, gdyż pozostają tu jako wzór do naśladowania dla zakonnic.

Ogród w sztuce często wykorzystywany był jako symbol klasztoru otoczonego murem reguły zakonnej. Scena ta rozgrywa się zatem w miejscu, gdzie święci otrzymują korony, adoruję Chrystusa Ukrzyżowanego, a wiarę potwierdzają nie tylko słowami, ale i uczynkami, o czym świadczy zgodnie z symboliką brygidiańską trzymana wspólnie przez Brygidę i Katarzynę lilia u stóp Chrystusa. Przedstawienie to wyobraża zakon św. Brygidy. W ogrodzie widzimy nie tylko lilie i róże, które tu są największymi kwiatami, ale również narcyzy, fiołki i tulipany, których obecność w przedstawieniu można traktować jako wskazanie na cnoty praktykowane w zakonie brygidek, np. fiołki symbolizują pokorę.