Jest to jeden z dwóch najwęższych obrazów, które obecnie znajdują się w ławkach naw. Ukazuje on św. Brygidę, która otrzymuje polecenie, by udała się do Rzymu. Na obrazie znajduje się już ona w drodze do Wiecznego Miasta. Trzyma laskę pielgrzymią i krzyż, który zawsze miała podczas swoich licznych pielgrzymek. Jak twierdzą jej biografowie, wpatrywała się w ten krzyż w czasie modlitwy myślnej. Na tym przedstawieniu spogląda jednak w niebo, gdzie pokazuje się jej Jezus w obłokach. Scenę dopełnia napis biegnący między Chrystusem a Świętą: D[OMIN!] 1349 VT IN EXTRAVAGANTI CAP[ITE Vel ITVLO] 8 (Z nakazu Chrystusa podąża do Rzymu, roku Pańskiego 1349, jak [podaje się]).

Chrystus rzeczywiście posłał Brygidę do Rzymu, by u papieża uzyskać aprobatę reguły nowego zakonu, którą przygotowała w klasztorze w Alwastra. Ponadto pragnęła otrzymać odpust jubileuszowy, który papież Klemens VI zapowiedział na 1350 r. Chciała również wpłynąć na papieża, aby dla dobra Kościoła powrócił z Awinionu.

Pielgrzymkę, czyli samotne przemierzanie drogi, w tym czasie uważano za obraz życia mnicha, rodzaj wygnania, stan obcości na ziemi w znaczeniu dosłownym. Klasztor był symbolem pustyni wewnętrznej, a exodus nakazem opuszczenia samego siebie, wyjścia z egoizmu ze świadomością znikomości ziemskiej egzystencji. W kontekście całego cyklu przedstawienie to należy do grupy obrazów, ukazujących drugi etap życia Świętej, które wiodła na wzór zakonny.